Czym jest ekonomia społeczna?

Definicja.

Ekonomia społeczna to gospodarka, która nastawiona jest na rozwój osobowości, a jako cel chce osiągnąć postęp społeczny. Ten rodzaj działalności jest charakterystyczny dla wielkich korporacji i stowarzyszeń, których głównym celem jest dostarczanie społeczeństwu potrzebnych dóbr i usług. Za twórcę ruchu spółdzielczego uważa się Roberta Owena, który stworzył jego podstawy teoretyczne. Stając się właścicielem fabryki w Szwajcarii starał się poprawić podział dochodów między pracowników oraz uczynić dobra kapitałowe firmy wspólną własnością. Napisał książkę, której główną ideą jest stworzenie systemu gospodarczego opartego na kooperacjach produkcyjnych.

Podstawą nowoczesnej gospodarki społecznej jest samoorganizacja pracowników, która odbywa się bez udziału właścicieli fabryk. Pierwsze stowarzyszenie społeczne powstało w fabryce włókienniczej w Wielkiej Brytanii w 1844 roku. Stało się to w środku rewolucji przemysłowej.

Główne zasady

Główną zasadą ekonomii społecznej jest to, że interesy ludzi są ważniejsze od kapitału. Osoba i cele społeczne muszą przeważać. Ten ważny warunek leży u podstaw demokratycznego, przejrzystego i autonomicznego zarządzania. W takich organizacjach decyzje podejmowane są w sposób demokratyczny, a interesy pracowników i społeczeństwa są brane pod uwagę. Wyniki pracy są dzielone między pracowników zgodnie z ich wkładem w wyniki firmy. W ten sposób dana osoba otrzymuje wynagrodzenie, które odpowiada jej wkładowi w wyniki organizacji.

Ekonomia społeczna zakłada zasadę humanitaryzmu, która za główne wartości uznaje uznanie osoby, ochronę jej praw, tworzenie warunków do jej samorealizacji.

Zasada sprawiedliwości społecznej zakłada sprawiedliwą wartość siły roboczej, sprawiedliwy dochód, wzrost płacy minimalnej do średniej, kontrolę poziomu wynagrodzenia najwyższego kierownictwa.

Zasada efektywności ekonomicznej odzwierciedla optymalny stosunek pomiędzy wielkością wydatków socjalnych i CAPEX.

Zasada priorytetu działań rządu w sferze ochrony socjalnej obywateli oznacza, że rząd musi zapewnić wystarczający poziom życia tym, którzy sami nie mogą tego zrobić z pewnych obiektywnych powodów.

Wszystkie zasady mają na celu utrzymanie optymalnej proporcji między sferą produkcji i konsumpcji i są uważane za podstawę pracy mechanizmu obrony społecznej.